De Argentijnse kant van Foz do Iguaçu.

7 november.

Vandaag zoals gezegd, naar de Argentijnse kant van Foz do Iguaçu, om acht uur klaar staan, want dan hebben we een kans om de eerste trein te halen in het park. Een trein? Ja, want het blijkt dat de afstanden in het park kunnen oplopen tot maximaal 10 km, dus hebben ze treintjes ingezet, om de afstanden wat te verkorten, je loopt toch wel genoeg bergje op en af. Helaas het gaat bij de grens alweer verkeerd, bij de Brazilianen zijn we weer in vijf minuten klaar, dan weer de Argentijnen, 3 kwartier wachten voor weer een stempel, ik heb een nieuw paspoort en intussen 4 pagina's Argentijnse stempels, ze hebben een vak geleerd hoor, die Argentijnse Douane, wie wint dit jaar de gouden stempel. Nou ja, we mogen door, maar geen eerste trein en ook geen tweede of derde, we lopen een stuk door en pakken daar de trein, duurt maar 20 minuten. Tijdens het wachten zien we weer een neusbeer die een overval pleegt op een man die rustig een kaakje denkt te happen, voor hij het wist, dag kaakies, en een paar krassen op zijn benen rijker, en een een lichte hartaanval. Verkort in ieder geval de wachtttijd, we mogen in de trein en lopen de bovenste trail langs de watervallen, gelijk aan gisteren weer de schitterende uitzichten, we lopen naar de bovenkant van de Garganta do Diablo, de keel van de duivel, hier zie je een soort gat in de watervlakte waar gigantisch veel water naar beneden stort. We lopen terug, naar de trein om naar de middelste trail te worden gebracht. Ook van daaruit weer schitterende platen van de watervallen, we wandelen van de middelste trail, naar de laagste trail, weer andere uitzichten op de watervallen, intussen hebben we in de brandende zon al weer een halve dag, trappen en roosters gelopen, nu gaan we naar de Zodiacs, we gaan varen naar, en onder de watervallen, we krijgen een zwemvest en een waterdichte zak, waar je je kleren en je camera kan stoppen, en dan varen maar, na wat fotoshots, alles in de zak, en hup we varen de waterval in, de eerste worden we nog niet zo nat van, dan vaart hij naar de andere zijde, en daar krijgen we de volle purrie over ons heen, dat herhaalt de kapitein een aantal keren, tot hij zeker weet dat er niemand is die niet doorweekt is, wel heerlijk verkoelend. Hierna nog met een noodgang over de rivier waarbij de kapitein zorgt dat we ook daar nog menige golf over ons heen krijgen. Nu vaart hij naar de kant, daar leveren we onze zwemvesten in, en legen de zak, en voorwaar alles is nog droog, behalve onze zwemkleding. We kleden ons aan en mogen weer een zwik trappen lopen tot we bij een plaats komen waar een legertruck staat, daar mogen we inklimmen, en rijden we onder het genot van een onverstaanbare wauwelende gids, naar de uitgang van het park. De gids schijnt het over de flora en de fauna te hebben gehad, misschien was een bandje toch beter verstaanbaar geweest. Bij de uitgang eten we nog wat, en na de liters water die we gedronken hebben, smaakte het biertje heerlijk. De bus weer in, en terug naar het hotel,we hebben een heerlijke maar vermoeiende dag achter de rug, echt de moeite waard.
Na de ijssalon, kunnen we met de hoeveelheid foto's van de watervallen, ook nog een nieuwe energiecentrale beginnen.
Morgenmiddag vliegen we naar Rio, maar voordat we op het vliegtuig stappen, eerst nog een bezoek aan een vogeltjespark.